Όπως ήταν επόμενο, τα ΜΜΕ "άναψαν" αυτές τις μέρες με την αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού σε δημόσιο χώρο -και μάλιστα "σημειολογικό" χώρο- στην πλατεία Συντάγματος.
Που ονομάστηκε έτσι από το 1843 διότι εκεί είχε συγκεντρώσει τους άντρες του ο Δημήτριος Καλλέργης απαιτώντας από τον βαυαρό βασιλιά Όθωνα αλλαγή της "...ελέω θεού" βασιλείας σε συνταγματική μοναρχία.
Αυτοκτονία την οποία συνόδευσε ο αυτόχειρας με ξεκάθαρου πολιτικού περιεχόμενου επιστολή του.
Ο υπογράφων θέλει να ξεκαθαρίσει εξ αρχής ότι δεν στέκει ευνοϊκά απέναντι σε τέτοιες ενέργειες (έστω κι αν έχουν και μικρή ή μεγάλη δόση αυτοθυσίας) για πολλούς λόγους αλλά και έναν κύριο, τον ίδιον ακριβώς λόγο για τον οποίο είναι αντίθετος και με την θανατική «ποινή», που καθόλου ποινή δεν την θεωρεί, αλλά και με τον πόλεμο, ως -κατά Κλαούζεβιτς- «συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα»...
Η κατάργηση (ή αυτοκατάργηση) της ύπαρξης δεν είναι -και δεν ΠΡΕΠΕΙ να είναι- μέσον για ο,τιδήποτε, άρα ούτε για την βελτίωση της κατάστασης ή την διόρθωση των κακώς εχόντων. Κακώς εχόντων λόγω ατομικής δράσης (έγκλημα) ή ομαδικής (πολιτική).
Όσο για τον πόλεμο... το μέγιστο αυτό "σφαγείο" υπάρξεων... τί να προσθέσω εγώ μετά το περίφημο τραγούδι του Μάνου Λο'ί'ζου «Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φράντς» που τα είπε όλα;;;
Η ύπαρξη είναι "κλειστή" έννοια ή -καλλίτερα- αυτοεγκλωβισμένη έννοια: Δεν νοείται τίποτα υπέρ αυτής χωρίς αυτή.
Η κατάργησή της εκούσια, ακούσια ή τυχαία (αντίστοιχα δηλαδή με τα αυτοκτονία, εκτέλεση, πόλεμος) είναι αυτονόητα εναντίον της, άσχετα με πόσες πομφόλυγες ηρωϊσμού, δικαιοσύνης, αυτοθυσίας, ρεαλισμού κλπ περιτυλίσσεται.
Έτσι την αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού μόνον ως ...προψήφο στις επόμενες εκλογές μπορώ να την καταλάβω, να την παραδεχτώ.
Ψήφο "μαυρίσματος" των ιδιοτελών μεγάλαυχων αλαζόνων πολιτικών, που δημαγωγικότατα επικαλούνται την εμπειρία τους από την καταστροφική διακυβέρνηση της χώρας, από τους ίδιους τα τελευταία 37 χρόνια, ως επιχείρημα ...ικανότητας και καταλληλότητάς τους για να μάς ...σώσουν.
Που ονομάστηκε έτσι από το 1843 διότι εκεί είχε συγκεντρώσει τους άντρες του ο Δημήτριος Καλλέργης απαιτώντας από τον βαυαρό βασιλιά Όθωνα αλλαγή της "...ελέω θεού" βασιλείας σε συνταγματική μοναρχία.
Αυτοκτονία την οποία συνόδευσε ο αυτόχειρας με ξεκάθαρου πολιτικού περιεχόμενου επιστολή του.
Ο υπογράφων θέλει να ξεκαθαρίσει εξ αρχής ότι δεν στέκει ευνοϊκά απέναντι σε τέτοιες ενέργειες (έστω κι αν έχουν και μικρή ή μεγάλη δόση αυτοθυσίας) για πολλούς λόγους αλλά και έναν κύριο, τον ίδιον ακριβώς λόγο για τον οποίο είναι αντίθετος και με την θανατική «ποινή», που καθόλου ποινή δεν την θεωρεί, αλλά και με τον πόλεμο, ως -κατά Κλαούζεβιτς- «συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα»...
Η κατάργηση (ή αυτοκατάργηση) της ύπαρξης δεν είναι -και δεν ΠΡΕΠΕΙ να είναι- μέσον για ο,τιδήποτε, άρα ούτε για την βελτίωση της κατάστασης ή την διόρθωση των κακώς εχόντων. Κακώς εχόντων λόγω ατομικής δράσης (έγκλημα) ή ομαδικής (πολιτική).
Όσο για τον πόλεμο... το μέγιστο αυτό "σφαγείο" υπάρξεων... τί να προσθέσω εγώ μετά το περίφημο τραγούδι του Μάνου Λο'ί'ζου «Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φράντς» που τα είπε όλα;;;
Η ύπαρξη είναι "κλειστή" έννοια ή -καλλίτερα- αυτοεγκλωβισμένη έννοια: Δεν νοείται τίποτα υπέρ αυτής χωρίς αυτή.
Η κατάργησή της εκούσια, ακούσια ή τυχαία (αντίστοιχα δηλαδή με τα αυτοκτονία, εκτέλεση, πόλεμος) είναι αυτονόητα εναντίον της, άσχετα με πόσες πομφόλυγες ηρωϊσμού, δικαιοσύνης, αυτοθυσίας, ρεαλισμού κλπ περιτυλίσσεται.
Έτσι την αυτοκτονία του συνταξιούχου φαρμακοποιού μόνον ως ...προψήφο στις επόμενες εκλογές μπορώ να την καταλάβω, να την παραδεχτώ.
Ψήφο "μαυρίσματος" των ιδιοτελών μεγάλαυχων αλαζόνων πολιτικών, που δημαγωγικότατα επικαλούνται την εμπειρία τους από την καταστροφική διακυβέρνηση της χώρας, από τους ίδιους τα τελευταία 37 χρόνια, ως επιχείρημα ...ικανότητας και καταλληλότητάς τους για να μάς ...σώσουν.
