Εν αρχή ήν η ...μή-αρχή!

Φυσικά, διαστρεβλώνω (ή ορθοτομώ...) την ευαγγελική ρήση «εν αρχή ήν ο λόγος», «λόγος» με την έννοια της των πάντων αιτίας δηλαδή.
"Ούτως έδοξεν τω Ιωάννη" ...ή/και του όποιου/όποιων συντακτών του 4ου χριστιανικού Ευαγγέλιου.
Εν αρχή ήν...
Η κύρια αντίρρηση δεν είναι στο ΤΙ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ... Ο «λόγος», η αιτία των πάντων, ο όποιος θεός. Αλλά στο ότι είναι πιά πολύ αμφίβολο αν υπάρχει κάν μιά κάποια αρχή. Με εμφανιζόμενο κοσμολογικά ως βεβαιότερο ότι δεν υπάρχει ΚΑΜΜΙΑ αρχή αλλά μιά αέναη συνέχεια.
Στο Σύμπαν. Ως σύνολο.

Ήδη οι «ιθύνοντες» της χριστιανικής θρησκείας (δεν ξέρω άν ήδη το είχαν οι Εβραίοι ή αν το ισχυρίζονται και άλλες θρησκευτικές δοξασίες) την μυρίστηκαν την δουλειά και απόδωσαν στον θεό τους ΚΑΙ την ιδιότητα του ΑΝΑΡΧΟΥ (όχι ...αναρχικού, μην το χαλάμε...).
Εκεί που τον αποκαλούν Παντοδύμαμο, Παντογνώστη, Πανάγαθο, πανταχού παρόντα (ξέχασα κάτι;) τον είπαν και Άναρχο, όν χωρίς αρχή -και ούτε τέλος φυσικά, «Άπειρος»- και ...καθάρισαν.
[Το άπειρος σημαίνει "χωρίς πέρας", όχι χωρίς πείρα, έ!...]

Και βέβαια δεν πάω να κάνω μιά απλή υποκατάσταση του "θεού" με το Σύμπαν: Άναρχος ο θεός των θρησκευόμενων, άναρχο το Σύμπαν των αθέων... Ίδια γεύση, πατσίσαμε.
Διότι υπάρχει μια ΠΟΛΥ ΒΑΣΙΚΗ διαφορά μεταξύ της έννοιας του "θεού" και της έννοιας του Σύμπαντος: Ο "θεός" περιγράφεται από τους θρησκευόμενους ως ΒΟΥΛΗΤΙΚΟ όν, ως το όν που ξέρει και αποφασίζει για τα πάντα, διαλέγει τα πάντα «πριν από μάς για μάς» κατά την χαριτωμένη παλιότερη διαφήμιση ενός σουπερμάρκετ.
Ενώ το Σύμπαν, παρότι είναι "ΑΝΩΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ", πολύ ανώτερη διάβολε από το σαρκίο μας, είναι «απλώς» το άθροισμα όλων των επιμέρους υπάρξεων χωρίς «να το πάει» πουθενά.
Η ίδια του η ύπαρξη ως συνόλου είναι ο σκοπός του, ένας αυτοσκοπός. Άποψη βολική για όσους ψάχνουν σώνει και καλά για σκοπούς...

Κι εμείς; Εμείς το δισεκατομμυριοστό των επί γής όντων, του δισεκατομμυριοστού των πλανητών, του δισεκατομμυριοστού των γαλαξιών, του δισεκατομμυριοστού πιθανώς των κόσμων (πέραν του ως τώρα εντοπισμένου...) πως διάολο κολλήσαμε στην έννοια της "ΑΡΧΗΣ";;;
Στην έννοια ότι έχει αρχή αυτό το «άπαν»;;; Οπότε βέβαια προκύπτει άμεσα το ερώτημα του «ποιός τό 'φτιαξε», του δημιουργού του. Και... νάτος, νάτος! ο θεός... Γεννηθήτω το φώς!...

Αν σκεφτούμε όμως ότι ΟΛΑ όσα γίνονται αντιληπτά από τις αισθήσεις μας έχουν "αρχή και τέλος", ακόμα κι η ίδια μας η ζωή, νομίζω δεν θα είναι δύσκολο να καταλάβουμε αυτό το «κόλλημα» των ανθρώπων στην έννοια της "αρχής".

Προσμένω τις δικές σας απόψεις.