Μιά φορά κι έναν καιρό, χειμώνα καιρό, σε ένα λιβάδι ήταν μια αγέλη σκαντζοχοιράκια.
Έκανε κρύο και κρύωναν.
Και πλησίασαν κοντά-κοντά, στριμώχτηκαν, για να ζεσταθούνε.
Όμως τα αγκάθια του καθενός τζινούσαν τα διπλανά σκαντζοχοιράκια και τα πονούσαν.
Οπότε απομακρύνθηκαν κάπως για να μην πονάνε.
Έτσι όμως άρχισαν να κρυώνουν πάλι.
Και ξαναπλησίασαν για να ζεσταθούν...
Και πονούσαν.
Και ξανααπομακρύνθηκαν για να μην πονούν...
Και κρύωναν.
Ώσπου βρήκαν μιά μέση απόσταση,
που ούτε κρύωναν πολύ,
ούτε πονούσανε πολύ.
Πολύ σάς αγαπώ, σκαντζοχοιράκια μου.
Πριν από 5 χρόνια
2 σχόλια:
Από την μή-αρχή σττα σκαντζοχοιράκια.
...Ατελείωτος είσαι, μεγάλε!
α-α-ε
Ν.
Πόση ήταν η απόσταση;
Το λέει το παραμύθι σου;
Καλό χειμώνα να περάσουμε.
Και τα σκαντζοχοιράκια κι εμείς...
Δημοσίευση σχολίου