Υπάρχει άραγε χώρος για αισιοδοξία;;;

Τα μηνύματα από την "ελεύθερη αγορά" και τους «ναούς» της, τα Χρηματιστήρια είναι ζοφερά. Σήμερα έπιασαν το -10% παγκοσμίως, λέει. Και κάπου -50% τον τελευταίο χρόνο.
Θα χρειαστεί ένα νέο «New Deal» κατά πώς φαίνεται...

Ας αρχίσω από το τραγούδι του Νίκου Ξυλούρη, που κάπως σαν "εθνικό ύμνο" του ανθρωπισμού και του ...Do it yourself το βλέπω:
♬
Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
κι η θάλασσα στα μέτρα μου.

Πώς να μέ κάνουν να τόν δω
τον ήλιο μ' άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
μ' έμαθε η μάνα μου να ζώ.

Στου βούρκου μέσα τα νερά,
ποιά γλώσσα μού μιλάνε,
αυτοί που μού ζητάνε,
να χαμηλώσω τα φτερά;

Οι στίχοι ήταν του Κώστα Kινδύνη και η μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου.

Συνδυάζοντάς το μάλιστα με το:
♬
«Όλα είναι ίδια αν δεν τ' αγαπάς
όλα μένουν ίδια άμα δεν τα πάς»
του Ορφέα Περίδη
και το:
♬
«Τίποτα δεν πάει χαμένο»
του Μάνου Λο'ί'ζου,
μπορούμε να βρούμε, σκέφτομαι, κάποια πηγή αισιοδοξίας.

Ας αναλογιστούμε το παγκόσμιο οικονομικό "τοπίο" πριν την αλματώδη αύξηση της τιμής του πετρελαίου, στην οποία οι περισσότεροι υποστηρικτές της "ελεύθερης" - διάβαζε: ασύδοτης- αγοράς αποδίδουν τη σημερινή κατάσταση, αλλά και μετά.
Κυριαρχούσαν τα ...ακριδικά κεφάλαια. Τα κεφάλαια που, σαν οι ακρίδες, πάνε κάπου τρώνε ό,τι βρεθεί μπροστά τους κι όταν εξαντληθεί αυτό φεύγουν και πάνε -ηλεκτρονικά πιά...- παραπέρα για να φάνε πάλι ό,τι βρεθεί μπροστά τους...
Καθαρός τζόγος.
Ως «καζίνα» λειτουργούσαν πάντοτε τα χρηματιστήρια, όσο και να προσπαθούσαν να κρύψουν την πραγματικότητα ονομάζοντάς τα «ναούς επενδύσεων»...
Ο εκχρηματισμένος πλούτος μόνο με την ΕΠΙΔΕΙΚΤΙΚΗ ΣΠΑΤΑΛΗ είχε να κάνει, την ξιπασιά, όχι με την παραγωγή.
Το λήαρ-τζέτ που πετάει στην Ολλανδία για να φέρει ολόφρεσκες τουλίπες στα γενέθλια της τάδε κυρίας...
Τα 30 "λαγουδάκια" που συντροφεύουν μονίμως στα ταξίδια του τον υπέργηρο μεγιστάνα εκδότη του "Playboy"... «Ενημέρωση» είναι κι αυτό, τρομάρα μας...
Ο άλλος που πλήρωσε 20.000.000 $ για μιά βόλτα του στο διάστημα...
Ο «φιλότεχνος» που πλήρωσε 90.000.000€ για έναν πίνακα ζωγραφικής...
Το νυφικό της τάδε που στοίχισε 150.000€...
Η σάπια κοινωνία του "έχω", όχι του "είμαι"...
Εμείς οι ίδιοι που αλλάζουμε, πετάμε ρούχα, μόνο και μόνο γιατί άλλαξε η "μόδα"...
Νομίζοντας ότι έτσι αλλάζουμε κι εμείς...
Ή ότι καταφέρνουμε να κρύψουμε το ότι δεν αλλάζουμε γιατί φοβώμαστε...

Αυτά βλέπω εγώ να καταρρέουν.
Κι έχω την εντύπωση ότι θα βγούμε σοφώτεροι από την καταστροφή. Των "κάποιων" την καταστροφή... Οι υπόλοιποι ...γρατσουνισμένοι ή ελαφρώς τραυματίες νομίζω θα βγούμε απ' το "κράχ".

Άλλωστε, όπως άκουγα παλιότερα, «όποιος έχει θα χάσει» κι οι συντριπτικά περισσότεροι δεν έχουν και τίποτε για να το χάσουν...
Τη δουλειά τους;;; Μήπως δεν την έχαναν και πριν κατά τις βουλήσεις των ...ακρίδων;;;
Θα στηθούν πολύ γρήγορα πάλι οι δουλειές, νά 'στε βέβαιοι.
Σε άλλη βάση πιά, νομίζω.
Και αισιοδοξώ.